Groupie accidentally sleeps with bass player en andere onzin. De grapjes die gemaakt worden ten koste van bassisten en, in iets mindere mate, hun drummende vrienden, zijn onuitputtelijk. Dat weerhoudt er sommigen niet van om onder de vleugels van hun meesters uit te komen en soms verrassend eigenzinnige dingen te doen. Charlie Jones was hiervoor vooral bekend als sessiemuzikant in loondienst van Goldfrapp, Robert Plant en zelfs Siouxsie Sioux. Love Form is dan ook op zn minst een verrassing te noemen, want het grossiert in nogal filmische muziek met een nadrukkelijk en unheimlich galmend noir-randje, een vaag jazzy nachtbrakersfeertje en hier en daar een wat sinistere, onderhuidse spanning met zeurende, antieke toetsenborden en raadselachtige afstandelijkheid. Samples, loops en elektronisch gemanipuleer kwamen er niet aan te pas. Je hoort ook dat dit uitgevoerd werd door zeer competente muzikanten (met o.m. ook pianist John Baggot, die speelde met Portishead, Massive Attack en Robert Plant), maar wat het album heeft aan competentie, wordt gemist aan karakter en memorabele composities. Het met strijkers en galm opgestarte The Messenger klinkt prima, maar voelt aan als een intro. Geen probleem, maar aan opvolger Big Hair hangt zo weinig vlees dat je daar exact hetzelfde gevoel krijgt. En dat zet zich zo even verder met de titeltrack, een zwierig stukje voor een experimenteel softseksfilmpje (mét fluitbijdrage van Alison Goldfrapp), en het ondraaglijk inhoudsloze Dove Magic. Vanaf het wat weerbarstiger Phthonos, het had zo een tussenstukje op een kolos van Scott Walker kunnen zijn, wordt verbetering gesuggereerd, maar die belofte wordt daarna nooit echt ingelost, waardoor het wachten is tot Reconstruction de plaat afrondt met een hoorspel waarin de invloed van Bernard Herrmann duidelijk voelbaar is. Dat maakt van Love Form een zeer frustrerende plaat: vakmanschap, maar dan zonder kloppend hart. Voorlopig nog altijd één adres voor dit soort dingen: Barry Adamson.