Vijftien jaar lang is Califone al het muzikale vehikel van Tim Rutili. Daarvoor was hij ook al niet minder dan verdienstelijk met Red Red Meat. Al die tijd produceert de man al rootsmuziek met een hoek af. Op vroegere platen vaak opgeluisterd met de nodige al dan niet kapotte elektronica. Na het vorige album All My Friends Are Funeral Singers nam Rutili afscheid van zijn los-vaste collectief. Hij ging zich concentreren op muziek voor film en tv. Nu, een goeie vier jaar later, is hij terug als Califone. En het moet gezegd dat de man samen met zijn band weer een mooie plaat aflevert. Afgeklovener dan ooit klinkt het vaak. Luister maar eens naar de openingstrack Movie Music Kills A Kiss dat drijft op een kadukke akoestische gitaar. In het titelnummer sluipt een beetje elektronica binnen. Frosted klinkt dan weer als één van die uptempo nummers die Low maakte ten tijde van The Great Destroyer. Op het haast zeemzoete Magdalene wordt de zielepijn van Rutili omzwachteld met de nodige strijkers en meerstemmigheid. Onmiskenbaar hoogtepunt van de plaat is echter het uitgesponnen moonbath.brainsalt.a.holy.fool (met kleine letters én puntjes). Een gitaar huilt zachtjes, de stem van Rutili breekt bij momenten net niet, de elektronica knispert in de achtergrond als een behaaglijk haardvuurtje. Nee, van ons mag Rutili zijn muzikaal vehikel nog lange tijd regelmatig van stal halen.