De band uit Eigenbrakel bewees met haar vorige twee platen dat ze recht en rede één van de bekendste Waalse bands zijn. De term Waalse band is bewust gebruikt. Want in het muzikaal vaak navelstaarderige noorden van België kreeg de band veel minder aandacht. Er bewoog na de vorige plaat al een klein beetje. De groep was klaar om een stap voorwaarts te zetten. En toen kwam die noodlottige dag in 2010. Drummer Denis Wielemans, broer van zanger Antoine, verongelukt in Brussel. Een trauma dat moeilijk verwerkt raakte. Antoine vluchtte weg van alles. Weg van de muziek. Maar nu, bijna drie jaar later, zijn ze terug met een nieuwe plaat. Het album opent zeer verstild met The Spring. Een nummer dat klinkt als een poprestje van Sigur Ròs. De thematiek van verlies en hoe daarmee om te gaan zit verweven in vele nummers. Zeer duidelijk is dat in het vooruitgeschoven Misses met die op het einde langzaam uitfadende repetitieve I miss you. Een nummer waarin ze zoals wel vaker klinken als Grandaddy. Die altcountry overgoten met flarden synths. Naast verstilling en overpeinzing is er ook plaats voor vitaliteit. Dat komt tot uiting in levenslustige nummers als We Are The Living en Not Dead. Na een moeilijke periode komt Girls In Hawaii dus opnieuw boven water met een behoorlijk vitale plaat. Een gigantische berg van emoties werd met succes beklommen. Het resultaat is een degelijke Belgische indiepopplaat voor de liefhebber. Je moet er wel het soms krakkemikkige Engels bijnemen.