De Indonesische band Kekal is een vreemd verschijnsel. Kekal kwam in 1998 tot leven en speelde initieel black en death metal. Stilaan begon de band andere muzikale horizonten op te zoeken. Er zit steeds nog wel wat metal in de platen, maar het is almaar meer avant-garde geworden. Muziek om van te genieten, aandachtig naar te luisteren en ook: velen worden ongemakkelijk van de vele kronkels van deze oosterlingen. In 2004 toerden ze als eerste Indonesische metalband door Europa en sinds 2009 zijn ze er in geslaagd om geen enkel origineel lid meer in de rangen te hebben, al draagt ieder nog wel eens een steentje bij. ‘Autonomy’ is het negende album, dat vijf jaar na het fel geprezen ‘The Habit Of Fire’ op de wereld wordt losgelaten. Niet dat er tussendoor geen platen verschenen. ‘8’ en ‘Audible Minority’ gingen ‘Autonomy’ vooraf en klinken achteraf als een inleiding tot dit geschifte nieuwe album. Enige logica is namelijk volledig zoek. Experimenteel aandoende elektronica (‘Pandora’s Empty Box’, ‘Go Ahead And Feel The Pain’), ietwat reguliere songs met zang (‘Dispoasable Man’) en zowaar ‘Space Between Spaces’ dat doet denken aan het soort metal dat Zeni Geva maakte alvorens jazz te incorporeren. Geen enkel nummer klinkt enigszins bekend, vertrouwd of nodigt uit tot meezingen, headbangen, voetstampen of wat dan ook. Soms vermoeden we dat Kekal het bewust moeilijk maakt of de intellectueel wil uithangen. We kunnen uiteraard volledig naast de kwestie leuteren, want net deze onvoorspelbaarheid maakt dit album het telkens opnieuw luisteren meer dan de moeite.