Het leven wordt niet al te licht opgenomen door Maile Colbert, een tussen de US en Portugal pendelende intermedia-artieste. Helemaal niet zelfs. Dat is nou ook weer niet zo verwonderlijk als je voor je experimentele opera de Apocalyps als uitgangspunt neemt, maar Maile duikt er echt helemaal in, zonder genade. Drama en diepgang zijn haar niet vreemd, haar muziek gaat gebukt onder de loden last van de geschiedenis, gebeurtenissen, de mensheid, kortom, het leven. Live vertaalt zich dat in een laptopopstelling tussen drie beeldschermen in, een vrij statisch geheel dat zich weerspiegeld ziet in de acht audiotracks. Bij vlagen komt het gewicht van de voorstelling bij nadere beluistering binnen, maar meestal verdrinkt de muziek in pathetiek, langdradigheid en doelloos rondzwalken. Maile is in haar uitleg heel goed in het vertellen wat het publiek zou moeten zien en horen, maar het heeft er uiteindelijk alles van weg dat bij haar de theorie beter is dan de praktijk. Na een paar van deze composities ben je wel klaar met de ondergang van de wereld.