Echte electro las ik vanmiddag ergens, online. Ik onderdrukte een grimas. Enkel echte electro. Hantrax zal deze purist dan ook niet willen luisteren. Het is Antwerps, het is eigenzinnig en het zit bij het splinternieuwe Ekster. De kans is klein dat hij het plaatje ooit onder oren komt. Alsof Han Swolfs (Hantrax) er wakker van zal liggen. De vocoder trapt de plaat af. Living in my bathroom, its where I want to be. Na Red Zebra weer een Belg die verklapt wat zijn favoriete woonplek is. Gewapend met een op de jaren 80-geïnspireerde synthesizer dwaalt Hantrax rond tussen twijfelachtige liedjes, metagrooves, cheesy electrolijntjes en dozen vol glitter. Het is een gladde trip die drijft over overvloedige bonte make-up en botst op Those Times; retrofunk-geïnspireerd, raaskallend en rollebollend op Giorgio Moroders fantasieën. De plaat zweeft ergens tussen disco, synthpop en electro in en dat druipt bij momenten overvloedig van de songs. Zoals op het aanstekelijke en ogenschijnlijke simpele Main Man dat met slechts een simpele drummachine, dito staccato synthlijn en een ijle Italo-disco-gloed de plaat onverwacht doorbreekt. Het was de ideale afsluiter geweest maar Hantrax krijgt er maar niet genoeg van. Ook al tikt de plaat af op minder dan 30 minuten. Deze disco-electro-trip is een immense sterrengloed onder een kraakheldere hemel.