Dit is een plaat die zich amper laat beschrijven. Niet omdat je hem moet ondergaan of om andere cliché-redenen, maar simpelweg omdat het zo een uniek document is, dat zelfs de meest gedetailleerde geluidsbeschrijvingen of genreaanduidingen de wezenlijkheid van het werk niet kunnen uitdrukken. Het klinkt althans in mijn oren als wat de titel beschrijft: geluiden die als los samenhangende beelden volgens een onvoorspelbaar patroon verschijnen, van vorm veranderen, en weer verdwijnen voordat ze goed en wel begrepen zijn. Zonder ze echt te kunnen herkennen, lijken het flarden angst, gevecht, bevreemding. En dat zes plaatkanten lang. De niet te herleiden herkomst van de geluiden vergroot hun onvoorspelbaarheid en daarmee het emotionele effect van verontrusting en onzekerheid effecten die de aanwezigheid van de dood in het leven ook heeft. Ik kan me voorstellen dat anderen het woord kwaadaardig zou gebruiken, maar als iemand die niet in het concept van Het Kwaad gelooft, zou ik die kwalificatie plakken op iets als black metal op artiesten die dat ene aspect willen uitvergroten tot iets grotesk, en dus niet serieus te nemen zijn. Images Of The Dream And Death is dat zeer zeker wel. Rózmann, een Hongaars componist, componeerde het stuk midden jaren 1970, en sindsdien creëerde hij vier versies van het stuk, de laatste keer in 2001, vier jaar voor zijn dood. Dat is de versie die nu verschijnt op Ideologic Organ. Ik heb geen idee hoe de andere drie klinken, maar voor de verandering ga ik daar maar eens niet naar op zoek. Deze versie is al indrukwekkend genoeg. Een magistraal werk dat klinkt als niets dat ik ooit eerder hoorde, en tevens een uitzonderlijke vertolking van wat het betekent om sterfelijk te zijn.