Pestilence is in het death metal genre een van de grootste bands van de Lage Landen. De band begon al in 1986, al speelde men toen eerder thrash. Ze tekenden bij Roadrunner en brachten het debuut ‘Malleus Maleficarum’ uit in 1988. De volgende plaat, ‘Consuming Impulsr’, ging, mee onder invloed van nieuwe gitarist Patrick Uterwijk helemaal richting death metal. Die bezettingswissel pakte goed uit, maar doorheen de vele jaren van zijn bestaan (en een langdurige periode van stilte) bleef dit het zwakke punt van de band. Behalve oprichter en grote bek Patrick Mameli bleef het voortdurend een gaan en komen van muzikanten. En dat is nog steeds zo, want zelfs voor de opname van dit ‘Obsidio’ bleef de bezetting alweer niet ongewijzigd. Toch slaagt Mameli erin een coherente plaat ineen te boksen die net als voorheen een combinatie is van death metal met jazz en fusion erin gemixt. Cynic en Asphyx zijn de eerste namen die in ons hoofd opkomen bij het luisteren naar het album, en laat dit nu net twee bands zijn die personeel delen met één of andere bezetting van Pestilence. Uterwijk en Mameli blijven de constante factor en zorgen ervoor dat ‘Obsidio’ een staaltje ten beste geeft van hoe death, thrash en speedmetal op één hoop gegooid met extreme instrumentbeheersing anno nu hoort te klinken. Heftig, moeilijk, intellectualistisch en toch rijp voor headbangers en zuipschuiten voor wie het simpel mag blijven. Het is een mix die Pestilence quasi perfect beheerst. Kon deze plaat twintig jaar geleden zijn gemaakt? Waarschijnlijk wel. Klinkt ze daarom oubollig? Neen, absoluut niet. Probeer het de plaat openende titelnummer en ook u bent (opnieuw) overtuigd van de kwaliteit van deze band.