Als je uitgaat van de reputatie van deejay, producer en labelbaas Ripperton als meester van de funky, soulvolle house, dan zit je met dit album in vreemd vaarwater. De Zwitser brengt dit album uit op het Green label van Joris Voorn en Edwin Oosterwal, en doet hier wat hij leuk vindt, dus zonder zich in een vakje te laten persen. Uiteraard bestaat de hoofdmoot van de dertien nummers uit smaakvolle housetracks, maar er zitten ook dromerige gitaarliedjes, trekkerige pop, onbestemde synthesizerdingetjes en wat klassiekerig, dromerig gedoe tussen. De songs tussen house en minimal in steken met kop en schouders boven de andere, vaak wat stuurloze probeersels uit. De vingeroefeningen zijn dan ook nog eens zo lukraak geplaatst dat het de vraag oproept waarom dit zonodig naast elkaar moet bestaan. Zit je net lekker in sfeervolle beats en dan moet Hemlock Smith weer aan je kop zeuren met allerlei geneuzel. Op dit album werkt de opeenhoping van vlees en vis in ieder geval niet.