Omschreven we voorganger Sushi nog als dansbaar en glossy, dan doet James Ferraro er op zijn nieuwe plaat alles aan om die kenmerken te mijden. De Amerikaanse producer hangt op NYC Hell, 3:00 AM een onverlicht, tuchteloos beeld op van zijn thuisstad. Zo liet Ferraro in een interview optekenen dat hij het tegenbeeld voor ogen had van het glamoureuze New York dat Sinatra eind jaren 1970 bezong. Het utopische dat Ferraros doorbraakplaat Far Side Virtual kenmerkte, heeft plaatsgemaakt voor pessimisme; de Amerikaan stelt zich geïsoleerd op en mijdt ditmaal alle humor. NYC Hell, 3:00 AM zit vol dissonante klanken als reflectie van wazige herinneringen, tussen droom en realiteit in. We noteren sirenes, veel straatgeluiden, en zelfs een flard 9/11-verslaggeving, aan het einde van City Smells. Ferraro laveert tussen avant-garde R&B en geesteszieke ambient, met Niggas als eigenzinnig antwoord op de minimale, industriële hiphop van Kanye West. Seksuele perversiteiten vormen de basis voor Upper East Side Pussy en Nushawn, dat refereert aan Nushawn Wiliams, de Amerikaan die eind jaren 1990 bewust tientallen vrouwen met het HIV-virus besmette. De nummers missen ritme, maar ook inspiratie. Ferraro zijn apathische, diafonische zang – veel meer dan mompelen, al dan niet door de mangel van de Auto-Tune gehaald, is het niet – doet denken aan die van Dean Blunt. Net als bij Blunt kan je je de vraag stellen of het zo bedoeld is, of Ferraro juist heel hard zijn best deed om alles zo onverschillig mogelijk te laten klinken. Wat er ook van is, het gebrek aan structuur en het doolhof van sombere, monotone stegen maakt van ‘NYC Hell, 3:00 AM’ eerder een vermoeiende dan een boeiende plaat.