Slegest is een nieuwe naam aan het donkere firmament van een man die reeds zijn sporen verdiende in het donkerste segment van het metalwereldje.Gitarist Ese kennen we van Vreid, een groepsnaam die ook in mijn West-Vlaams de lading dekt. Hij verliet die band in 2010 om zijn eigen visie neer te zetten, met dit Slegest dus. Zijn black metal verleden is nog hoorbaar in een aantal songs, maar we hebben het dan over de softere, toegankelijkere versie. Slegest schurkt dicht aan bij traditionele heavy metal. Het is alsof Ese zijn obsessie met vroege Black Sabbath wilde botvieren, en door zijn verleden toch maar hier en daar een scheut black in de mix heeft gegoten, omdat hij geen andere oplossing wist te verzinnen. Halfweg de plaat schiet de boel helemaal meer richting black metal, al kan je het net zo goed horrorrock noemen. De acht songs, net iets meer dan een half uur, zijn behoorlijk melodieus en zitten overvol behoorlijk goede riffs die van de plaat een degelijk hardrockalbum maken, maar ook niet meer dan dat. Het is slechts fragmentarisch dat ‘Loyndom’ echt weet te overtuigen, een gegeven dat we ook bij Vreid zo nu en dan hadden. De teksten zijn afwisselend in het Engels en het Noors, wat bij de skreams van het genre geen rol speelt maar als er ietwat gewoner wordt gezongen, zoals op deze plaat, snapt de geïnteresseerde er de ballen van. Voor ons niet gelaten, we hebben niet het geduld om ieders teksten te doorgronden. We laten ze een eind weg kwelen en denken vooral dat de intentie om heavy metal en black metal te mengen, aan te moedigen valt. Een betere uitwerking zou ons echter meer plezieren. Een halfslachtig resultaat is daarmee een feit. Een gemiste kans.