De single beloofde veel, maar de belofte werd niet nagekomen. Hoe de Audio Bullys Nancy Sinatra onder handen namen, mocht gerust een prettige verrassing worden genoemd. Het was een beetje zoals we de Audio Bullys graag horen, met die dikke beats, maar toch ook weer anders dan het debuut ‘Ego War’. Op het nieuwe album blijft het echter bij die ene Beng Beng. Tom Dinsdale heeft blijkbaar heel bewust iets anders willen doen. De hoekige cockneyraps van Simon Franks zijn niet veranderd, maar nu ze in de rustiger nummers meer op de voorgrond treden, storen ze plots een stuk meer dan eerder. Dinsdale weet nog steeds een dik geluid neer te zetten, daar zit het probleem niet. Hij heeft dit keer echter lopen kloten in de structuur. Waar Ego War ouderwets rechtdoor ging, wordt er op Generation wel eens een zijweggetje ingeslagen en die weggetjes houden de boel behoorlijk op. Virgin bedolf de promo onder een ongewoon hevige lading waarschuwingen aan de journalisten om voortijdig uitlekken van het album te voorkomen. Als ze ook zo streng tegen de artiesten was geweest, dan waren de Audio Bullys misschien gewoon ook terug de studio ingestuurd.