Elektrische gitaar solo. De eerste vier nummers geen ronkende of ruisende effecten, maar een haast droge klank die licht resoneert. We ondergaan verschillende akkoorden in verschillende kadans. Alle nummers zijn hypnotiserend als ‘Canto Ostinato’ van Simeon ten Holt. Met het nummer ‘Transition’ begint de tweede helft van het album. Trage gitaarambient waarin een spanningsboog aanwezig lijkt te zijn, maar die uiteindelijk meanderend van aard blijkt te zijn en niet voor een climax zorgt – dat hoeft ook het niet, het is geen Hollywood. In ‘Shifting Patterns’ worden twee gitaarpartijen opgenomen en bij het spelen van de derde partij afgespeeld. Dit doet uiteraard denken aan ‘Electric counterpoint’ van Steve Reich. Waar Reich in 1987 in totaal elf partijen over elkaar heen schuift, houdt Waisapy het op drie. Het resultaat is een heldere klank en een minimaal patroon.