Sinds 2007 bestookt het uit Chicago afkomstige Cave ons met zijn releases. Het kwartet psychrockers is nu aan zijn derde volledige album toe, en biedt ons een staalkaartje van zijn kunnen. ‘Sweaty Fingers’ opent de plaat, met een funky gitaar en halfweg ook een funky aandoende baslijn. Het motiefje dat wordt ingezet wordt eindeloos herhaald, tot de herhaling schoonheid wordt. Het minimalisme waar de band voor bekend is, wordt hier optimaal ten uivoer gebracht. Op ‘Silver Headband’ mag het er hier en daar al wat ruiger aan toe gaan. Op dit nummer komt hun voorliefde voor de krautrock van Neu! en Can helemaal tot bloei, al gooien ze er naar het einde toe een snufje bluesrock tegenaan. ‘Arrow’s Myth’ begint dan weer met een gitaar, maar er wordt al snel de voorkeur gegeven aan de hypnotiserende klanken die een Fender Rhodes kan voortbrengen. Geen stoner, geen psychedelica maar fusion die klinkt zoals een band als Tortoise die zou inblikken. Worden we hier wild van? Neen, absoluut niet. Bij momenten vinden we deze plaat eerder grfriemel, een herkauwen van een verleden waar Cave dikwijls veel te weinig aan toevoegt. Het is dit ‘Arrow’s Myth’ dat ons doet twijfelen. Zijn dit louter herkauwers of voegen ze ook iets toe? Halfweg gaan ze richting krautrock, om dan blazers toe te voegen en onzes inziens helemaal de verkeerde lijn van fusion en prog overtredend. Constanten op het album zijn het aanhoudende minimalisme dat een hypnotiserend effect beoogt en de groove, die de band hoog in het vaandel voert. Funk, latin rock en dies meer, zoals in ‘Shikaakwa’ doen ons eerder denken aan Santana en dan is het voor ons helemaal afgelopen. Speel maar lekker verder mannen, maar de volgende keer liever elders.