Providence, Rhode Island is een voedingsbodem voor heel wat extreme bands. We noemen Black Dice (inmiddels verkast naar New York), Lightning Bolt en Arab On Radar. En Daughters natuurlijk, die voor deze plaat naar New York trokken, naar de legendarische CBGB-club met name. Daar ontbonden ze hun chaotische noiseduivels tot tevredenheid van het aanwezige publiek en ook van ons, de plastieken luisteraar. Niet dat de show zo nieuw is. Het is er eentje uit 2004, dus net na debuut ‘Canada Songs’ en voor ‘Hell Songs’ (2006). Wie dat laatste album op de kop tikte, kent deze show misschien. Op de Japanse versie was deze namelijk als extraatje toegevoegd. Met ‘Stupid’ als toevoeging aan de titel. Niet nieuw dus, maar deze band blijft een indrukwekkend staaltje neerzetten van grind- math en andere wilde cores. Ook op het podium ging het er steevast zeer wild aan toe. Spastic Noise Rock voor ADHD’ers is wellicht een behoorlijk adequate omschrijving voor het festijn dat deze heren op ons loslaten. Let wel, twaalf songs die naam waardig, maar de boel haalt amper het kwartier. De aandachtsspanne van het kwintet was dan ook uitermate kort, maar des te intensiever ging het er aan toe. Dit jaar hadden ze er even weer zin in, en gaven ze twee shows. Wij doen het echter met dit schijfje, dat de energie van deze bende freaks heel goed weergeeft. ‘I Slept with the Daughters and All I Got Was This Lousy Song Written About Me’, ‘ I Don’t Give a Shit About Wood, I’m Not a Chemist’, de titels lijken soms langer dan de nummers zelf. Hemelse herrie.