De carrière van muzikante Tara Jane O’Neil duurt inmiddels al ruim twintig jaar, toch hebben we haar al die tijd weten te missen. Ze heeft nochtans een zekere cultreputatie, omdat ze bassist was in de band Rodan, naast Slint één van de grondleggers van de postrock en om die reden gezegend met een legendarische status die voor hedendaagse luisteraars niet altijd even gemakkelijk te begrijpen is. Sinds Rodan hield ze zich op in onder meer de band Retsin en werkte ze samen met figuren als Mount Eerie, Sebadoh en Papa M. Geen geringe staat van dienst, dus, maar bij een eerste beluistering van haar nieuwe plaat ‘Where Shine New Lights’ dachten we heel eerlijk gezegd te maken hebben met een jonge epigoon van Julianna Barwick. Zachte, heel simpele liedjes ingebed in drones, reverb en multitrack-vocalen. Maar waar Barwicks muziek vaak klinkt als gelukzaligheid in klank gevat, heeft deze plaat eerder iets landerigs, iets hangerigs. Haar muziek ploegt langzaam door de duisternis en voegt er geen licht aan toe, maar reflecteert de duisternis gewoon. Muziek voor slapeloze nachten, melodieën en teksten waar je geen grip op krijgt, liedjes die verdwijnen in de mist voordat ze goed en wel vorm hebben gekregen. Daarmee lijdt haar solowerk onder hetzelfde euvel als dat van veel van de muzikanten waarmee ze samen werkte, zoals David Pajo, Ida en Mount Eerie: het is sterk, er zit een duidelijke visie achter, maar echt onderscheidend wordt het zelden en de traagheid en bedrukte sfeer kan soms wat teveel van het goede worden. Maar iedereen die deze recensie begon te lezen vanwege de dik gedrukte namen erin zal vast een hoop moois kunnen vinden op deze plaat.