“chmafu nocords is a non-profit label that specializes in anti-specialization. Specialization is in fact only a fancy form of slavery. chmafu nocords prefers neither cords nor chords, there are already enough of them.” Het label houdt er duidelijk een programma op na dat weinig uitstaans heeft met de conventionele aanpak. Deze compilatie wil vooral vijf kwartier lang een platform bieden aan vrouwelijke artiesten uit de experimentele marge, en dan vooral die uit de improvisatie. Het politieke aspect lijkt daarbij net al zo belangrijk als de muziek, want enkel de vrouwen worden vermeld op de achterkant van het album (hun mannelijke kompanen vind je wel terug in het infoblaadje in de cd). Het album heeft heel wat goed spul in de aanbieding, ook al gaat de variatie wel heel erg breed binnen dat speelveld en krijg je hier muziek gepresenteerd die al eerder verscheen, nog moet verschijnen, of enkel op deze release te horen zal zijn. Je krijgt alleszins een paar indrukwekkende solostemmen te horen. Zo is stemkunstenares Isabelle Duthoit verplichte kost voor wie iets heeft met Phil Minton en Maja Ratkje. Het solostuk op prepareerde piano van Ingrid Schmoliner is al bijna even opmerkelijk, al hebben we zelf een voorkeur voor Tanja Feichtmair, de ondergewaardeerde Oostenrijkse altsaxofoniste. De combinatie viool en drums leidt bij Irene Kepl en Mark Holub tot een verrassend gespierd resultaat, maar wordt voorbij gestoken door LSD, het duo Thomas Lehn (analoge synth) en Dorothea Schürch (stem), die resoluut gaan voor nachtmerriespul. Een groter contrast met de jazzy folk van het duo Ingrid Eder (bandoneon) en Michael Ötti (gitaar) is moeilijk denkbaar. Of de eclectische rock van Le Flange du Mal, met de veelbelovende trompettiste Liz Albee. Kortom: het mankeert samenhang, maar biedt wel een intrigerende staalkaart, met een reeks artiesten die het ontdekken waard zijn.