Steve Moore is de helft van het Amerikaanse synth/space-prog-duo Zombi (niet te verwarren met het alias van Mike Conelly), die in zijn eigen tijd de uithoeken van het universum doorkruist waar ook kosmische reizigers als Emeralds en Tangerine Dream zich ophouden. Pangaea Ultima begint super-spacey: weidse synthpads, borrelende arpeggios, het standaardarsenaal van de adepten van de Berliner Schule van weleer. Dat is voor de liefhebber een feest, maar het onderscheidend vermogen binnen deze constant groeiende poel artiesten wordt daarmee wel erg klein. Maar gaandeweg laat Moore zien dat hij meer is dan alleen maar nog een synth-twiddler. De akkoorden op Deep Time zijn verdacht housey, en halverwege verschijnt er dan ook een subtiele elektrobeat, die het nummer veranderen in een vage kosmische echo van Air Liquide. Meteen daarna zijn we weer terug in deep space, maar Moore voegt vervolgens nog een paar keer ritmes toe, in nummers die in de verte doen denken aan zijn eigen band Zombi en bijvoorbeeld Egyptology. Die afwisseling houdt Pangaea Ultima interessant, al zal het moeilijk worden om over een paar jaar het grootste deel van deze plaat te onderscheiden van een groot deel van de rest van de Spectrum Spools-catalogus. Maar voor het moment drijven wij gelukzalig met Moore mee.