Vier innemende en charmante dames vormen het gezelschap dat zich La Luz noemt, Spaans voor ‘licht’. Lichtvoetig is trouwens een toepasselijke omschrijving voor de muziek van dit kwartet. De elf liedjes klinken heerlijk naïef en ongekunsteld en handelen over de liefde, het gebrek eraan, of het verlies ervan. Geen grote gebaren of diepgaande melancholie echter. De dames verpakken de liedjes in een heerlijke mix van surf en garagerock, simpel, zonder veel kunstjes. Die kunstjes stoppen ze in de verrassend harmonieuze zang, waarbij ze alle vier het beste van zichzelf geven. Die combinatie van aan surf verwante muziekjes en die perfect getimede samenzang geven deze plaat net dat beetje extra om zich te onderscheiden. Hier en daar verkent La Luz de jengelpop (‘All The Time’), spelen ze een trage voor de koppeltjes in de zaal (het bedriegelijke ‘What Good Am I?’) of doen ze het voor de verandering instrumentaal (‘Sunstroke’). Verderop spelen de dames nog een Mexicaans aandoend liedje (‘Big Big Blood’) en een aan doo-wop verwant ‘Call Me In The Day’. De afwisseling houdt ons bij de les, neemt ons voor de band in. Met ‘Pink Slime’ zwepen ze de boel nog eens lekker op en we zijn helemaal verkocht. Het hoeft niet altijd ingewikkeld te klinken om ons te bekoren.