We kijken naar het hoesje van ‘Trust’ en denken in eerste instantie te maken te hebben met een reïncarnatie van ons aller norsheid Bob Dylan. We luisteren, en horen een jonge snaak die alleen met zijn stem en een akoestische gitaar aan de slag gaat, dertien liedjes lang. Sober, primitief en heel effectief. Matthew Daniel Siskin, uit New York, gaat schuil achter het pseudoniem Gambles. Kaal en intiem klinken de liedjes, en toch stralen ze heel wat kracht en vertrouwen uit. Hij speelt met het timbre van zijn stem om de verveling tegen te gaan, om ervoor te zorgen dat niet alles eender klinkt. En bij het luisteren leggen we opnieuw de link met Bob Dylan, uit de periode vooraleer hij de elektrische gitaar ter hand nam. Uiteraard merken we verschillen, al is het maar dat Gambles vooral singersongwriter is en nauwelijks iets van doen heeft met folk. We horen trouwens niet alleen Dylan, maar net zo goed Nick Drake als Elliot Smith. De teksten zijn minder donker dan deze overledenen, maar de impact is bijna net zo relevant. Gambles gaat echter veelvuldig fluitend door het leven. En fluiten doet hij ook in meerdere nummers. Gelukkig weet hij maat te houden, waardoor er geen enkele reden tot ergernis valt te bespeuren. ‘Trust’ is een mooie, eenvoudige plaat die garant staat voor drie kwartier intieme verstilling.