Mimu Merz woont afwisselend in Parijs en Wenen, al verblijft ze tegenwoordig vooral in de Oostenrijkse hoofdstad. Ze is zangeres, schrijft liedjes en ze maakt grafisch werk. Tot nu toe verschenen alleen een paar nummers op compilatiealbums, maar daar komt met dit tien liedjes bevattende album verandering in. ‘Elegies In Thoughtful Neon’ is een plaat die zoekt naar verstilling, naar fragiele schoonheid, naar het mooie in het kleine. Fascinatie en afkeer, vossen en herten, liefde en dood, het zijn de onderwerpen waar ze het liefst over schrijft. Vooral over die herten trouwens, die ook het hoesje sieren. Herten die in felle koplampen kijken, in neonlicht, en zich daardoor niet meer kunnen verroeren. Die stil staan, reflecteren als het ware. Dat is ook wat Mimu doet, geassisteerd door Peter Kutin, die aan een aantal nummers meeschreef en ook muzikaal mee helpt wat accenten te leggen. Mimu zelf speelt piano, zingt, vertelt, speelt viool, neemt klanken op met haar mobieltje en tikt op een Fender Rhodes. Kutin voegt spaarzaam elektronica toe, wat hammond orgel, een paar snaartoetsen hier en daar. Een resem gasten mag net zo goed hier en daar een instrument aanraken. Want daarvan houdt Mimu het meest: stilte. Het gros van de songs bevat haar breekbare stem, die meestal meer vertelt dan echt zingt, en slechts heel weinig muzikale elementen. ‘The Deer And The Fox’ wordt gedragen door spaarzame aanslagen op de viool en haar stem, en dat geldt voor de meeste liedjes. ‘Politik Der Liere’ is iets uitbundiger, maar dat dient tevens met een korreltje zout te worden genomen. Sereen en soms theatraal, doch sober over de hele lijn. Mimu maakt zich niet druk om trends en kiest voor een heel eigen klank die wondermooi klinkt en meer dan geslaagd is te noemen.