Om één of andere reden associeren wij Oostenrijk muzikaal niet direct met indierock. Fout natuurlijk. Begin januari was Oostenrijk zowaar het zogenaamde focusland op het bandjesfestijn Eurosonic. Eén van de groepjes die daar opvielen was Hella Comet. De band rond Lea Sonnek probeert ons op haar nieuwe album Wild Honey te overtuigen van ons ongelijk. En we moeten toegeven dat ze er met hun mengeling tussen shoegaze, poppy noise en flarden britpop aanvankelijk ook in slagen. Opener A 100 In Vain krijgt een snerpende sax mee in het slot van het nummer. Dat einde loopt mooi over in Nektar, een nummer dat al snel haar bitterzoete geheimen prijsgeeft. De spankracht verdwijnt dan echter al snel uit de gitaren. Toch behoorlijk essentieel als je een plaatje wil maken dat verwijst naar voorbeelden uit de jaren 1990 zoals Sonic Youth. Gelukkig herpakken ze zich enigszins met het denderende Tinker Road en het breed uitwaaierende Dice. Al bij al half geslaagde poging om ons te overtuigen dat er spannende indierock wordt gemaakt in Oostenrijk.