Vier jaar na het vorige album, Everybody Knows Its Gonna Happen Only Not Tonight, brengt de band rond Dieter Sermeus een nieuw album uit. The Go Find ontstond dan wel als soloproject van Sermeus, ondertussen is het uitgegroeid tot een echte groep. Op dit nieuwe album verkennen ze alle, soms bitterzoete, gezichtspunten van de liefde. En het is een prille liefde, getuige de titel. Die titel is trouwens een verwijzing naar een song van Sebadoh. De sound van de plaat heeft echter weinig te maken met het soloproject van Lou Barlow. Daarvoor is het iets te diep gedrenkt in de synthpop van de jaren 1980. New Romantic Sermeus en zijn band stoeien volop met zijdezachte synthgeluiden, blazers die soms lijken weggelopen van softporno soundtracks en muziek die nergens echt raakt. Opener Jungle Heart deed ons nog enigszins verwachtingsvol uitkijken naar het vervolg. Met dank aan de speelse synthgeluidjes en dan vooral de strakke beat in het tweede deel van het nummer. Daarna verzandt het album echter weer in het probleem dat we altijd hebben met The Go Find. Het is allemaal mooi gemaakt maar het glijdt ook allemaal langs ons heen. Er is nog een kleine heropflakkering in het aan Destroyer herinnerende Japan en het uptempo The Message. Al bij al blijft de conclusie ook na dit vierde album van The Go Find overeind. Tussen mij en The Go Find zal het nooit grote liefde worden. Is de liefde dan toch voorspelbaar?