Een nieuwe aflevering in de categorie ‘oude muzikant vindt nieuwe muze die eigenlijk precies lijkt op zijn vorige’. De muzikant in kwestie is Simon Raymonde, een derde van Cocteau Twins en sinds het verscheiden van die band vooral actief als labelbaas van het veel geprezen label Bella Union, waarmee hij de afgelopen jaren nog zeer succesvolle signings als Midlake, Fleet Foxes en Peter Broderick de wereld in bracht. En zo ook de singer/songwriter Stephanie Dosen, over wiens stem hij zo verrukt was dat hij na het uitbrengen van haar tweede album ‘A Lily for the Spectre’ prompt een nieuwe band met haar oprichtte, Snowbird. Daarmee was hij overigens niet de enige muzikale grootheid uit de elektronische muziek van jaren 1990 die Dosen onder zijn hoede nam, want in dezelfde tijd was ze ook live zangeres bij Massive Attack en deed ze een gastbijdrage op een plaat van The Chemical Brothers. Kortom, een plaatje dat door velen uit nostalgie gekocht zal worden en die nostalgie dan ook bekwaam bevredigt. De zuchtzang van Dosen lijkt sprekend op die van Elizabeth Fraser, de elf ballades baden in een lome, warme sfeer en alles ademt zondagochtend, stralen zon in je gezicht, een croissantje en kopje thee in je schoot. Een uitnodigende, toegankelijke plaat waarop geen onvertogen klank te vinden is, die nergens verrast en die zich na drie nummers zonder mokken in de achtergrond nestelt. En om de jaren-1990-nostalgie nog eens verder door te trekken is aan de plaat een volkomen overbodige remixplaat toegevoegd, die vooral gedateerde triphopbeats biedt met wat samples van Dosens stem. En Raymonde wentelt zich nog eens fijn rond in zijn comfort zone.