In Gonzo (circus) #100 kan u lezen hoe de jonge percussionist Eric Thielemans vertrok bij het Ballet van Vlaanderen, na een dispuut met de dirigent over het tempo van een stuk… Het was de start van een gevarieerd muzikaal parcours. Na passages bij het Ben Sluijs Quartet en Mâäk’s Spirit, maakt Thielemans vandaag deel uit van Tape Cuts Tape (met Rudy Trouvé) en Chantal Acda‘s liveband. Ook aan Krengs ‘L’Autopsie Phénoménale de Dieu’ werkte Thielemans mee, wat meteen de link met Miasmah verklaart. Was Thielemans’ solodebuut, ‘A Snare Is A Bell’ (2008), nog één lang uitgesponnen roffel (naar eigen zeggen ter verwerking van een traumatisch verleden bij de dorpsharmonie), dan is ‘Sprang’ opgedeeld in elf relatief korte tracks. Thielemans gaat al wel eens eens een fietswiel met een strijkstok te lijf, en ook op ‘Sprang’ lijkt er weer een hoop speelgoed aanwezig dat niet per se in een dure instrumentenwinkel aangeschaft is. De improvisaties zijn dus van beknoptere aard, en Thielemans doet beroep op een ander soort concentratie. Er zit een grote variatie in de tracks, zowel qua compositie als qua instrumentatie en er is veel ruimte voor stilte. Zo lijkt het wel of in het expressieve ‘To Rising Sun’, de momenten tussen de aanslagen minstens even belangrijk zijn, als het geluid van de grote troms zelf. ‘Tptptptp’ is dan weer wat je zou horen als Richard D. James ook de meest overspannen tracks van ‘Drukqs’ akoestisch had opgevat. Wanneer Thielemans midden in het voorts nogal abstracte ‘Garden’ plots een stukje fluit, zit je meteen middenin een Western en zou je zweren dat er een bol tumbleweed door het decor rolt. Op het spokerige ‘Kkkkrrrrrr’ gaat Thielemans met de strijkstok aan de gang. Het resultaat herinnert aan labelgenoot Kaboom Karavan.
‘Sprang’ is een delicate plaat, die haar geheimen slechts mondjesmaat prijs geeft. Gordijnen dicht, degelijke koptelefoon op en reizen maar.