Bassiste Dana James, drumster Hozoji Matheson-Margullis en gitarist Ben Verellen (ex-Harkonen, ex-Roy) hebben een derde plaat ingeblikt. Het trio, opgericht in 2007 en afkomstig uit Seattle, veranderde dan wel van label (de eerste twee cd’s verschenen bij Hydra Head), aan het geluid is niet zo veel veranderd. Iets meer ervaring zorgt ervoor dat de ideeën alsmaar beter vorm krijgen, maar daar houdt enige koerswijziging ook mee op. Net als voorheen nemen ze alle drie een reeks zangpartijen voor hun rekening en draagt ook nu elk groepslid delen van nummers of volledige nummers aan. De democratisering op dit gebied kan al eens faliekant aflopen, maar bij Helms Alee valt dit al bij al nogal mee. Het is wel even wennen aan het geluid van deze band, dat metal, shoegaze, postpunk en artpop met elkaar probeert te vermengen. Met wisselend succes, dat wel. Het duurt tot ‘Pinniped’, het derde nummer, alvorens we er iets van begrijpen. En het is pas met het zeer geslaagde vierde, ‘Dangling Modifiers’ dat we het snappen. ‘Tumuscnece’, het tweede nummer, vonden we dan ook behoorlijk flauw, dus het duurde even alvorens we weer enige moeite wilden doen. Als de band niet wil, wij ook niet. Ze hebben het trouwens gehoord, want er volgen nog twee klasbakken: ‘Heavy Worm Burden’ roept het heftigste van Lydia Lunch voor de geest en ‘New West’ is een zeer verslavende heavy rocker. ‘Fetus, Carcass’ begint dan weer oersaai. Gelukkig bemoeit Verellen er zich al snel mee en maakt er dan maar een metalzootje van. Zo gaat het eigenlijk de hele plaat door. Heel mooie stukken worden afgewisseld met pure verveling. Helms Alee gooit ook heel wat harmonie en melodie in zijn nummers. Toch zijn het de dames die het vocaal geregeld verknallen, terwijl Hozoji toch wel een zeer aardig potje kan drummen en uiteindelijk van de drie het meeste indruk maakt. ‘ Sleepwalking Sailors’ is een aardige poging om anders te klinken dan de rest, wars van invloeden en genres, maar is in zijn geheel niet helemaal geslaagd.