DStuntman uit Sète, gelegen aan de zuidelijke kuststreken van Frankrijk, had er zin in. Hun derde plaat bevat zeven nummers die ons alle kanten van de kamer laten zien. Hardcore en grind gaan hand in hand, en daarbovenop gaat de band volop voor noise, om het geluid helemaal dicht te plamuren en tevens het grootste effect te ressorteren op de luisteraar. Murw zal je zijn, en zo geschiedde. De drie openingsnummers gaan er al zeer goed in, maar dat is pas de voorbode voor wat komen gaat. ‘Horn Of Misery’ en ‘Roll The Skull’ benadrukken de extreme, brutale kant van de band en laten hun grindwortels tot volle bloei komen. In ‘Horn Of Misery’ horen we zowaar de woede van een Unsane, een woede die ook terugkeert in ‘Chaos Shepherd’. De vele bezettingswissels lijken voor Stuntman trouwens eindelijk achter de rug. Het waren soms moeilijke jaren sinds het ontstaan in 2002, wat bijdroeg tot een discografie die, op heel wat nummers op verzamelalbums na, nog maar twee albums en een sporadische ep bevat. Soit, het kwartet gaat er dan ook vol voor en wil tevens niet in één extreem straatje blijven hangen. Afsluiter ‘Scarecrow Warfare’ begint ingetogen noisy, doet de verwachtingen opbloeien naar een helse finale, die alsmaar wordt uitgesteld. Het nummer duurt ei zo na negen minuten en bouwt gestaag op, eerst alsmaar trager telkens hetzelfde stuk om over te gaan in feedbackend gefriemel. Om snelle oorsplijters te horen, moeten we maar opnieuw beginnen. Geen moeilijke beslissing trouwens. Dit klein half uurtje lawaai zet Stuntman in hetzelfde gebedshuisje als Knut, Botch en Keelhaul.