Drie nieuwe releases op Babel waar telkens de Britse pianist Alexander Hawkins een hoofdrol opeist. Met zijn eigen ensemble, solo of als lid van het kwartet van bassist Dominic Lash. In het kwartet van Lash speelt tevens Spanjaard en percussionist Javier Carmona. Beiden speelden eerder met Hawkins in diens ensemble en waren te horen op diens vorige plaat ‘All There, Ever Out’. Carmona verhuisde echter terug naar Spanje en Lash zat een jaar in New York. Hawkins vond het meteen een uitgelezen ogenblik om zijn ensemble, op gitarist Otto Fisher na, helemaal te herschikken en nieuw bloed aan te trekken. Multi-instrumentalist Dylan Bates (met eigen septet Waiting On Dwarfs), bassist Neil Charles, drummer Yom Skinner en klarinettist en saxofonist Shabaka Hutchings vervoegen de twee overblijvenden. Allen hebben een stevige reputatie in de Londense jazzscene en speelden met iedereen die maar in het genre is geïnteresseerd. Zeven stukken tonen de diversiteit van het ensemble. ‘Assemble/Melancholy’ is verstilde jazz, terwijl opener ‘Step Wide, Step Deep -Space Time Of Danced Thru’, of ‘Advice’ veel ruimte laten voor heftige improv. Soms lopen de muzikanten elkaar in de weg maar meestal draait het toch om samenspel, doordat Hawkins de teugels strak houdt. Net voor het zou ontsporen, legt hij de boel stil. Of hij geeft de muziek een andere wending. Over het geheel genomen is dit een afwisselende plaat van een stel doorwinterde jazzmuzikanten die hun talent optimaal laten horen. Soms opdringerig, soms gooien en smijten en soms ingetogen en rustgevend. Hawkins etaleert op zijn eerste soloalbum ‘Song Singular’ in zijn uppie hoe goed hij is op zijn piano. Hij vertrekt vanuit een vooropgesteld idee, een sterk onderdeel als basis voor elke compositie, die hij verfijnd, uitdiept en uitwerkt via improvisatie. Zijn grootste voorbeelden hier zijn Cecil Taylor, Duke Ellington en Sun Ra. Zonder hen te imiteren is hun invloed hoorbaar. Die stoort echter compleet niet, want daarvoor is Hawkins een te goede en eigenzinnige artiest. Bij het kwartet van Dominic Lash, verder ook nog rietblazer Ricardo Tejero en drummer Javier Carmona, gaat Hawkins volledig op in de aanzetten tot improviseren die Lash op zijn eerste plaat als bandleider, aangeeft. Lash componeerde alle nummers en zette voor het uitvoeren ervan dit trio op. Er is echter bij het beluisteren van ‘Opabinia’ niet zo erg veel verschil merkbaar met de plaat van Hawkins’ ensemble. De insteek is gelijkaardig, de improvisatie en het elkaar vriendelijk de ruimte geven voor solo’s en vernuftig samenspel zit helemaal op dezelfde lijn. Het geeft alleen maar aan dat al deze muzikanten als het ware een uitgebreide pool vormen, die elkaar perfect aanvoelen en samen aan een groots oeuvre werken.