Uit de mistige, krakende opening van het eerste nummer – Ejecta duikt langzaam de stem van Joel Thibodeau op. Eerlijk gezegd waren we de man, want eigenlijk is dit een éénmansproject, een beetje uit het oog verloren. Het heeft dan ook zes jaar geduurd vooraleer er een opvolger was voor Nothing Is Precious Enough For Us. Die tussenliggende jaren zorgden ook voor een zekere nevel in ons hoofd als het over de stem van Thibodeau gaat. Want die is op zijn minst bijzonder te noemen. Als je Death Vessel voor het eerst hoort, hoor je een engelachtige meisjesstem. Maar die stem zit dus gevangen in het lichaam van een ietwat verlegen langharige jongeman. Thibodeau gebruikt die stem en verpakt ze in acht klein gehouden pareltjes van majestueze kamerfolk. Want net als op zijn vorige twee platen maakt hij gewoon heel mooie, kleine, zeer precies gearrangeerde liedjes. Voor de opnames van de plaat trok hij naar de studio van Alex Somers in Ijsland. Geen toeval dus dat diens vriendje Jónsi zijn al even angelieke stem leent voor het nummer Ilsa Drown, het klinkt dan ook als Sigur Rós op zijn meest poppy. Thibodeau werd geboren in Berlijn, groeide op in de Verenigde Staten en maakt met deze plaat een connectie met de soms mystieke popmuziek die kenmerkend is geworden voor Ijsland. Na zes jaar kwam hij dus weer even in ons gezichtsveld.