Twintig jaar na zijn debuutalbum ‘Mellow Gold’ is Beck nog steeds de eclectische troubadour die met zijn gitaar en wat goede muzikanten om zich heen, precies de tijdgeest aanvoelt en daar zijn eigen visie op los laat. Zijn twaalfde album zou gezien kunnen worden als een vervolg op ‘Sea Change’ uit 2002; Beck grijpt terug naar de folk die eigenlijk is al zijn albums nooit ver weg is en telkens anders klinkt. Hier klinkt het licht psychedelisch met veel strijkers en countrygitaren; we luisteren naar samenzang en achtergrondkoortjes. Het tempo en de melodielijnen ontwikkelen zich tergend traag, de spanningsboog wordt gerekt en gerekt, maar nooit helemaal opgelost. Het album ademt een sfeer die enerzijds precies past als een warme jas en anderzijds meer prikkelt dan behaagt als een wollen deken op je blote huid. Wat dat betreft doet het denken aan het werk van Matt Elliott. Het is de Melancholie ten voeten uit vanaf het strijkorkest in het openingsnummer ‘Cycle’ met aansluitend een misgelopen liefde bezongen in ‘Morning’ tot en met het slot in ‘Waking Light’ waar een herrijzenis als van een fenix wordt bezongen. Een afgewogen introvert en contemplatief album van een artiest die op een leeftijd is gekomen waarop hij beseft dat het leven dat je vol goede bedoelingen leidt, eindig is, de liefste mensen die je tegenkomt je niet altijd lief blijven en het enige wat je kan doen is er mooie muziek over maken.