Het Vlaamse Limburg is de stek van het kwintet The Whocares. Kan me aan de reet roesten, zeggen ze allicht ook soms zelf als ze weer maar eens te lang aan de toog hebben gehangen. De band bestaat eigenlijk al sinds 2001 en nam zo nu en dan een paar songs op voor een ep of minicd, maar echt er een keer hun werk van maken, dat zat er tot nu toe niet in. Daarbij kwamen dan ook nog problemen met de bezetting, waardoor het vlammetje bijna uitdoofde. In 2011 besloten de resterende leden hun lui gat er eens voor op te heffen om op zoek te gaan naar een solide bezetting, om samen wat songs te pennen en eindelijk eens die volwaardige cd te gaan maken. Het heeft het kwintet bloed, zweet en veel gerstenat gekost, maar het is gelukt. Twaalf nummers onvervalste rock’n’roll heeft hun noeste arbeid opgeleverd. Twaalf stuks waarbij het zweet zowaar bijna uit de cd-lade druipt, zeker bij het eerste stel nummers dat het schijfje siert. Hier lijken de beste riffs te zijn verzameld, die een mooi idee geven van waar deze band op een podium voor staat: zonder zever volle gas en rocken maar. Overlopend van goesting en power poogt deze band illustere voorbeelden als Thin Lizzy, The Datsuns, Motörhead en The Hellacopters naar de kroon te steken. Meer bruine boterhammen en een paar donkere biertjes per dag extra zullen de klus zeker kunnen klaren. Nu kunnen we concluderen dat de heren een verdienstelijke poging doen met hier en daar een ferme uitschieter naar boven (bijvoorbeeld ‘The Dark Side’). Nog wat werken aan een aantal nummers om ook die van enige knaleffecten te voorzien, en deze band zal nog hoge ogen gooien bij een publiek dat houdt van eerlijke en stevige rock.