Tien jaar geleden was Matthew Mondanile – als Ducktails – één van de honderden undergroundcats die de wereld rondtourden met relaxte drones. Ondertussen – geen idee wanneer dat precies gebeurd is – is Mondanile een soort superster op zakformaat geworden. Toen we vorige maand in New York rondhosten op een geleende mountainbike, was er geen platenwinkel die géén gigantische affiche van deze ‘Atlas’ in de vitrine had hangen Alleen Mac Demarco was alomtegenwoordiger in het straatbeeld. Mondanile heeft dan ook sinds een paar jaar de drones ingeruild voor zomerse pop. Op zijn eigen platen als Ducktails, maar ook bij Real Estate, waar hij zich schikt in de rol van medecomponist en leadgitarist. ‘Atlas’, de plaat die in al die vitrines hing, is naar Real Estate normen een behoorlijk melancholisch ding geworden. Een melancholische, maar – zeker bij de eerste paar luisterbeurten – ook een ontzettend vlakke plaat, helaas. Mooi geproducete dreampop, om te degusteren, ideaal om bij te staren uit het jongenskamerraam, mét zicht op een blauwe oceaan. De goeie vibe van Ducktails zit er ook in – met dank aan Mondaniles überrelaxte gitaarkrullen. Af en toe moeten we zelfs aan het dromerigste van The Feelies denken, maar leadzanger Martin Courtney heeft helaas een meer generieke zangstem dan Mondanile (laat staan Glenn Mercer), wat de inwisselbaarheid van de tracks opdrijft. De grens tussen betoverende dreampop en slaapverwekkende achtergrondmuziek is bij momenten dan ook bijzonder dun. Bij ‘The Flower Lane’ van Ducktails hadden we het vorig jaar ook even lastig, maar dat bleek op de lange duur een uitstekende popplaat, vermomd in een je-m’en fous-sfeertje. Op ‘Atlas’ zit er helaas minder vlees aan het bot. Prima galm, en prima ambitieloze songs voor Amerikaanse jongens die het ook niet makkelijk hebben, al opgroeiend met zicht op de oceaan. Maar wij zijn al een keer opgegroeid, en dat was met zicht op de Rupel en de Noordzee. En The Feelies in de walkman. Daar kan natuurlijk geen postercampagne tegenop.