De titel van het album geeft het al prijs: dit is een plaatje vol zware psychedelisch getinte klanken. Op Nasoni bovendien, en daar hebben ze een goede neus voor het betere psychedelische rockwerk. De fluo, stroboscoop en hallucinaties opwekkende middelen passen perfect bij de songs die deze band heeft opgenomen. Acht reguliere stukken en drie remixen sieren de derde plaat van de Grieken die zich This Is Nowhere noemen. Inderdaad, we kunnen stellen dat ze far out of far in gaan, de ruimte in naar het oneindige niets. Ze kiezen voor een brede waaier aan invloeden, die er voor zorgt dat onze aandacht bij de muziek blijft. Opener ‘Dope Head Blues’ (Lonnie Johnson) is een met psychedelica geïnjecteerde blues, eentje waar het poeder vanaf stroomt. Het is de meest reguliere psychrocksong van de plaat. ‘Bateman’s Late Night Shift’ is heel wat geflipter en psychedelischer. Hoe kan het ook anders, als de American Psycho de hoofdrol vertolkt. ‘Two Nights’ en ‘Theme For Peter’ trekken de Monster Magnet-kaart, terwijl ‘Theme For Bootsy’ in de titel reeds verraadt dat Funkadelic de basis vormt voor dit huzarenstukje psychfunk. De drie remixen van drie songs die op de plaat prijken, gaan helemaal de sferische kant op. Van rock is geen sprake meer, van psychedelische ambient des te meer. De variatie is troef en toch zit er een duidelijke lijn in de opeenvolging van stijlen. Het vloeit allemaal quasi naadloos in en door elkaar, waarmee Nasoni er weer een degelijk bandje bij heeft in zijn stal.