Peter Piechaczyk is de echte naam van de kunstenaar die zich voor zijn artistieke werk van de naam Peter Piek bedient. Hij werd geboren in Chemnitz, toen nog Karl Marxstad, maar resideert ondertussen in Leipzig. Het is zijn uitvalsbasis geworden om zijn eclectische bezigheden de wereld in te sturen. Hij schrijft, schildert en maakt muziek. Niet zomaar los van en naast elkaar. Het een heeft te maken met het ander. Tentoonstellingen van zijn werk gaan gepaard met bijhorende muziek die hij voor de werken componeerde. Omgekeerd creëert hij schilderijen bij nummers die hij componeert, of doet hij het allemaal in functie van elkaar tegelijk. Resideren is in het geval van deze artiest de perfecte omschrijving, want hij is het merendeel van de tijd aan het rondreizen, zwerven en toeren. Dat zet zich door in de liedjes die op dit derde album prijken. Als voertaal gebruikt hij net zo goed Engels en Duits, maar ook Chinees. Tot zijn eigen verwondering is hij behoorlijk populair in China en biedt zijn fans aldaar nu ook een liedje in hun eigen taal. Voorts is hij helemaal ondersteboven van de Spaanse stad Girona, waar hij de openingssong aan wijdt. Zijn hoge stemmetje past perfect bij de ingetogen, precieus in elkaar gezette liedjes. Het titelnummer knipoogt naar undergroundpop die niet mis zou staan in een intiemere festivaltent. We denken Bon Iver, Sufjan Stevens en bij wijlen Thom Yorke (Radiohead). Het gaat dan vooral over de intensiteit die wordt aangewend om te zingen over de liefde. De euforie, de melancholie, de pijn die dit menselijke leed met zich kan meebrengen. Op ‘Green’ komt Nanna Schannong hem bijstaan, waar voor het overige alleen drummer Christian Schönholzer hem zowel op plaat als op het podium, bijstaat. Toch klinkt een deel van de liedjes als een volwaardige indierockband. We vermelden ‘Painting A Line’ en het aanstekelijke ‘If This Is The End’ als uitstekende voorbeelden.