Met een video op hun facebookpagina waarin het duo Chaos Club uit Zevenaar Faithless covert, weten we meteen dat Chuck Burgess en Collin Kuster op de dansvloer mikken. Op grote festivals ook, waar een mix van dance en rock gewoonlijk goed gesmaakt wordt. Hun sterkte om een groot festivalpubliek te bereiken is het feit dat het drumstel op het podium wordt gezet, en ze live worden bespeeld door Collin. Chuck speelt toetsen en verzorgt de zang. Dat laatste is een beetje het zwakste punt van het duo. Er wordt een bataljon aan vervormers ingezet om zijn stem nog enigszins ergens op te doen lijken, maar veel helpen doet het niet. Net als in ‘Strained Heart’, waar Rose Spearman (ex-Kraak en Smaak) de zang voor haar rekening neemt, had het duo er beter voor gekozen zangers en zangeressen van buitenaf in te huren. Uiteraard zou dat op een podium dan weer moeilijker zijn te realiseren, maar met de technische mogelijkheden van tegenwoordig kan een beeld op de achtergrond dit euvel best verhelpen. Het duo snoept een beetje van allerlei dancewalletjes, waardoor de plaat niet snel gaat vervelen. Depeche Mode, Kraftwerk, Pendulum, The Prodigy en Daft Puk komen voorbij als grote invloeden voor Chaos Club. Veel trance en techno weerklinkt op de plaat, die net door de akoestische drums net iets warmer klinkt dan veel van zijn genregenoten. Thuis klinkt het echter allemaal een beetje eentonig en langdradig, zonder verrassingen. Dit is echt een plaat voor de dansvloer en die hebben we bij ons thuis, gelukkig, niet. Het uit Oss afkomstige Dearworld ligt helemaal in dezelfde lijn. Ook hier weerklinken live ingespeelde akoestische drums en horen we een zanger die net niet weet te overtuigen. Net, want op een podium zit zijn stem allicht onder de dikke lagen synthesizers verstopt. Het is iets meer Depeche Mode en er zijn lichte raaklijnen met bijvoorbeeld Goose, Compact Disk Dummies en Soulwax. Evenaren doen de vier heren hun grote voorbeelden nergens. Al klinken ze hier en daar groots, festivalklaar, zoals in ‘Mirage’, waarin zelfs de zang meevalt. Mooi is dat ze voor elk titelonderdeel, dat telkens ook een nummer is, een aantal liedjes hebben, die qua klankkleur toch ietwat van de andere hoofdstukken verschillen. Deze diversiteit zorgt ervoor dat we het net volhouden tot de laatste groove. Twee keer festivalvoer, en wij gaan niet naar festivals.