Een dromerige versie van The Cure, zo zouden we een nummer als ‘Ritual Mind’ kunnen omschrijven. Een shoegazeversie eigenlijk, want het is in dat segment dat The Mary Onettes zich bevindt. Of toch weer niet, want de alomtegenwoordige gitaren die hun naar zichzelf genaamd album en opvolger ‘Islands’ domineerden, zijn grotendeels verdwenen. Dat was eigenlijk al zo op het album ‘Hit The Waves’. De zeven liedjes op dit korte album liggen in dezelfde lijn als die plaat, al zitten er weer meer invloeden uit de jaren 1980 newwave in verwerkt. Zeker in opener ‘Silence Is A Gun’ en ‘Your Place’ is dat het geval. Dromerige indiepop is dan weer het handelsmerk van ‘Naieve Dream’. Rode draad doorheen de leidjes is opnieuw hun fascinatie voor oude fotografieboeken en science fiction, die ze beiden tekstueel verwerken. Toekomstgericht is ‘Portico’ echter niet. Wel kijkt de band voluit terug op de gloriedagen van de synthesizerpop. Het is allicht ook daardoor dat de initiële gitaren grotendeels zijn verdwenen ten voordele van keyboards. Gelukkig zit de stem van Philip Ekstrom beter in de mix dan het geval was bij het voorgaande album. Zo komt ‘Bells For Stranger’ een beetje in de buurt van vroege Orchestral Manoevres In The Dark, hun meest zweverige en dromerige kant dan natuurlijk. Het afsluitende instrumentaaltje ‘Portico: 2014’ sluit het plaatje op waardige wijze af. En mooi tussendoortje voor deze Zweedse waveband, die het door het kort te houden ook interessant houdt.