Don Giovanni is een klein onafhankelijk label dat zich specialiseert in muziek uit de streek van New Brunswick, New Jersey. Er zit een levendige scene in die stad, waar ook een grote universiteit is gevestigd. Punkrock vormt het merendeel van wat wordt uitgebracht, maar er is net zo goed plaats voor singersongwriters zoals Laura Stevenson, die niet eens uit de streek komt. Ze werd in 1984 geboren in Nassau County, New York, waar ze muziek met de paplepel kreeg opgediend. Haar grootvader Harry Simeone was een succesvol pianist en componist, die onder meer het overbekende ‘Little Drummer Boy’ op zijn conto heeft staan. Diens vrouw zong bij Benny Goodman. Het muzikale virus waart duidelijk in de familie rond. Laura begon haar eigen carrière bij The Arrogant Sons Of Bitches en later Bomb The Music Industry. Haar roots liggen aldus in de punk maar na het uiteenvallen van die bands begon ze toch solo haar nummers te brengen. Stilaan verzamelde ze haar begeleidingsband The Cans, die nu nog steeds met haar werkt, al wordt die voor dit derde album niet meer vermeld in de groepsnaam. Het geeft aan dat Laura het laken nog meer naar zich toe trekt dan voorheen, al is de muzikale rol van haar kwartet niet echt minder te noemen. De omlijsting is zelfs uitgebreid. Gastbijdrages van violist Rob Moose (Bon Iver, Antony And The Johnsons) en trompettist Kelly Pratt (Beirut, Arcade Fire, David Byrne, St.Vincent) vormen een duidelijk hoorbare meerwaarde. Het palet is door die toevoegingen, en het accordeon van vaste kompaan Alex Billig, heel breed. Stevensons stem trekt dan wel de aandacht, de achterliggende muziek is op zich divers en heel erg de moeite. Ingetogen singersong is namelijk niet echt haar ding. Het mag allemaal wat voller klinken, wat meer naar rock en punk neigen dan in het genre gebruikelijk is. Opener ‘Renée’ houdt het, net als bijvoorbeeld ‘Every tense’, nog sober en folky, maar al snel wordt de dame zelfverzekerder en gaat ze doorheen de plaat ook country (‘The Hole’), folkrock (Triangle’) en alternatieve indiegitaarliedjes (‘Bells And Whistles’) verkennen. De variatie vermijdt verveling, want haar stem durft nogal eens te balanceren op het randje van zeuren.