Nu grenzen hand over hand wegvallen, komen grensoverschrijdingen steeds vaker voor. Ook in muziek. Dat kan inspirerend en verrassend uitpakken. Het kan ook een tergende verschrikking zijn. Met allerlei gradaties daar tussenin, natuurlijk. Tot de categorie van de gruwelen behoort zonder enige twijfel het Duitse Andromeda Mega Express Orchestra, een ensemble van achttien academisch geschoolde musici. Onder leiding van dirigent en componist Daniel Glatzel houden ze een mal midden tussen modern klassiek en jazz, met wat scheutjes filmmuziek en grappig bedoelde humor. Hun derde cd ‘Live On Planet Earth’ is, de naam zegt het al, opgenomen tijdens een concert. Ten overstaan van een geestdriftig publiek. Tot op zekere hoogte kan ik daar inkomen. Deze mensen spelen technisch goed, daar hoeven we verder niet ingewikkeld over te doen. Maar het repertoire is ontstellend flauw. Het is alsof je je door een kilo gekookte, ongezouten en ongekruide vis heen moet eten. Eigenlijk begint het nog niet eens zo beroerd, met een stemmig aanzwellen van de instrumenten – één lang en zacht akkoord waar zich steeds meer instrumenten bij voegen. Maar dan slaat de stemming om. Met een knipoog naar die beroemde ‘Air’ van Johann Sebastian Bach zetten ze een schuifelende jazz in, en al gauw beginnen zich wolken boven de muziek samen te pakken, en een druilerige regen daalt erop neer. Kokette trompetjes, flierende fluiten, een melig pingelende vibrafoon, violen die als alarmerende sirenes tegen de stuiterende blazers aan lopen – niets is ze te dol. Het helpt als je het volume wat opendraait, maar voor je het weet gaan ze leuk doen. Alsof ze zich met een duivelse grijns en een lichte buiging tot je richten: “Nog wat vis, meneer?” Ik zou bijna zeggen, geef mijn portie maar aan Fikkie.