‘For House Cats And Sea Fans’ is reeds het negende album van het uit New York afkomstige duo Elysian Fields. Het is echter het eerste dat onze oren bereikt, en we geven toe, we zijn blij dat we deze naam kunnen toevoegen aan ons geheugen. Een mierzoete en opmerkelijk zachte stem gecombineerd met oorstrelend gitaarspel, daar kunnen we wel wat mee in de donkerste uurtjes van een slapeloze nacht. Jennifer Charles ziet er op foto’s ook uit als een oogverblindend, oogstrelend bloemenmeisje dat een aparte uitstraling uitdraagt. Haar kompaan Oren Bloedow is dan weer een lange man die eruit ziet als een jazzverslaafde. De combinatie van beide leidt tot liedjes die met één voet in de pop en de andere voet in de jazz staan. Somber en droefgeestig is de sfeer, de toon ietwat jazzy op de manier die Mathilde Santing gebruikte in het begin van haar carrière. In ‘She Gets Down’ horen we stukken die ons doen denken aan ’13:13′ van Lydia Lunch, waar de grande dame van de provocatie (veilig op plaat of op het podium dan toch) aan het experimenteren ging met zwoel aandoende jazz met donkere teksten. Ballades zijn het meestal, die de sfeer weergeven van een nachtelijke grootstad waar eenzaamheid troef is. Eenzaten struinen de straten af op zoek naar iets dat ze nooit zullen vinden, zwervers bevolken de straten op zoek naar drank en ander vertier en hippe vogels drinken een koffietje op een guur terras om maar op te vallen. Tegelijk dweilen mannen de buurten vol erotische etablissementen af, op zoek naar vluchtige aanrakingen, zich vergapend aan zogenaamd vrouwelijk schoon. De liedjes roepen dit soort gedachten bij ons op. De plaat klinkt ook ietwat filmisch en over de hele lijn net zo melancholisch als bijvoorbeeld Mazzy Star en Grant Lee Buffalo. Het duo prijkte reeds op soundtracks van bijvoorbeeld ‘One Three Hill’ en ‘Smallville’, dus misschien hoorde u al muziek van deze New Yorkers zonder het te beseffen.