We kregen deze cd mee met een hoop andere die in ons lijstje te recenseren stond. Deze stond er niet in, dus die kon wel even wachten. Sturp heeft een greintje geluk. We waren iets vroeger dan gepland klaar met de rest en vonden nog en moment om hun cd zijn rondjes te laten draaien. Het meegeleverde plectrum zit in het doosje, dus telkens het opengaat, vliegt dat ding ergens op de grond. Kunnen we op zoek. Het is allicht wat deze Amsterdammers, actief sinds 2006, ook met hun muziek willen bereiken. De achttien nummers, samen drie kwartier, stuiteren net zo goed alle kanten op. Het blijft nog steeds allemaal instrumentaal, een goede keuze bij hun behoorlijk experimentele metal. De bezetting van gitaar, bas en drums ligt voor de hand. De toevoeging van een banjo die met dezelfde metalen bezetenheid wordt bespeeld, is andere koek. Het zorgt uiteraard meteen voor een ander geluid dan andere metalbands die in de weer zijn met freaky instrumentale muziek. De sfeer is weliswaar donker, de gekke capriolen van de muzikanten zorgen toch voor een ietwat frivole ondertoon. Eenvoudige motiefjes zijn niet aan deze heren besteed. De aandachtsspanne is kort, maar daar hebben we zelf alleen maar baat bij, wegens van hetzelfde. Ze laveren tussen experimenteel klinkende harde nummers en tragere oorwarmers die al gauw het psychedelische opzoeken. Elk nummer straalt iets anders uit. De coherentie onderling is er echter wel, doordat ze allemaal op hun eigen manier, wars van alle conventies, gemeen hebben dat ze absurd, avant-gardistisch en geflipt tegelijk klinken. Een exemplaartje richting Mike Patton sturen zouden we aanbevelen. Diens label kan wel wat met gestoorde plaatjes als dit ‘Rapid Germination’.