Na op hun debuut de interstellaire ruimte tussen kraut- en space rock te hebben verkend (zie GC#104), daalt het Duitse collectief Datashock voor hun tweede album af naar de woestijn. Minder stoned is hun zoektocht naar een oase zeker niet, maar de introductie van Arabische klinkende themas en instrumenten maakt het allemaal wat minder kosmisch. En daar hebben we helemaal geen bezwaar tegen, want het resultaat is een aangename, negentig minuten durende psychedelische jam. Zware nummers voortgedreven door gestaag doorrollende drums worden afgewisseld met zweverige nummers waarin blaasinstrumenten, tablas en in vibrato gedrenkte gitaar een hoofdrol spelen. De band beweegt zich op kameeltempo tussen Popol Vuh, Eternal Tapestry en The Master Musicians of Bukkake. Alleen zijn we dan pas halverwege, en meer van hetzelfde zou wat teveel van het goede zijn. Gelukkig is er dan even respijt: een rollende sequencer en een chaotische saxofoon lijken het begin van een zonnesteek aan te kondigen, waarna een lichtvoetig, bijna funky stukje postpunk voor verkoeling zorgt. Daarna gaat de reis weer onverbiddelijk verder. Dat de nummers op elkaar beginnen te lijken, mag geen probleem heten: het is immers de reis, niet het doel, waar het hier om gaat.