Terrie Ex en Andy Moor hebben nooit bepaald stilgezeten, maar de laatste jaren zijn ze – zelfs naar de normen van hun eigen arbeidsethos wel héél erg productief. Voor Ken Vandermark en Paal Nilssen Love geldt hetzelfde. Tesamen zijn ze, als Lean Left, met ‘Live At Area Sismica’ alweer toe aan hun zesde plaat in vijf jaar. Met zo’n bezetting – Nilssen Love bijvoorbeeld heeft soms een flightcase met daarop twéé fans nodig om zijn basdrum niet van het podium te trappen – is het niet verwonderlijk dat dit plaatje bij momenten behoorlijk knalt. ‘South Sister’ begint als een knetterend stukje gitaarnoise (het blijft verbazen hoeveel interessante geluiden Ex en Moor kunnen opwekken met betrekkelijk beperkte gitaristische middelen), totdat Vandermark middels een simpel beukende riff zowaar swing aan de chaos ontlokt. Ook ‘Traitors Head’ laat de luisteraar alle hoeken van de kamer zien: de track wordt langzaam maar hypergeconcentreerd op gang getrokken door Ex en Moor, die lijntjes uitzetten waarop Vandermark gretig inhaakt. Gaandeweg ontspoort de zaak, tot rond minuut tien het viertal plots op een groove stoot, die zo aanstekelijk is dat het jammer is dat ze ‘m na een minuutje alweer verlaten. Maar dan moeten we de grandioze finale nog krijgen. Wat vooral aandoenlijk is, is hoe de muzikanten erin slagen om ondanks de zelfgecreëerde hektiek, toch attent te blijven en razendsnel in te pikken op elkaars folietjes. Afsluiter ‘Gada Ale’ is een onvervalste vuurbal, waarbij de vier in overdrive gaan alsof iemand hen net heeft ingefluisterd dat het de allerlaatste keer is dat ze muziek mogen maken. Spectaculair spul. En over het vierentwintig minuten lange ‘Terpuk’ gaan we niets schrijven, daar moet iemand maar een keer een doctoraat aan wijden: stof genoeg.
De heftige tracks zijn dus een demonstratie van het kunnen, maar eigenaardig genoeg is het het enige écht verstilde moment dat ons helemaal van de sokken blaast. De zes minuten van ‘Moti’ zijn prachtig: Vandermark op zijn meest lyrisch gaat een duet aan met Terrie Ex’ en Moors ingehouden gitaargeweld. En wij zitten erbij en happen happen naar adem. We hebben Area Sismica een keer opgezocht op Google Street View. Het bleek een idyllische versie van het Hol van Pluto, temidden van Italiaanse wijngaarden. Het is goed dat er nog labels als Unsounds zijn, die zulke bijzondere concerten toch voor een iets groter publiek ontsluiten.