Normaal ben ik niet zo van het muzikale jeugdsentiment. Toen Greg Dulli dik twee jaar geleden echter aankondigde dat hij zijn Afghan Whigs terug samenriep voor een concert op ATPs Ill Be Your Mirror in Londen was ons ticket wel snel geboekt. Dat we er ook nog een integrale uitvoering van Reign In Blood van Slayer bovenop kregen, daar in het mythische Alexandra Palace beschouwen we nog altijd als bonus. Op die zomerse zondagavond zagen we een Greg Dulli, duidelijk verlost van een aantal verslavingen, die zijn troepen het heilige vuur terug aan de schenen legde. Die kruising tussen de grofkorrelige soulstem van Dulli en de strakke rock van zijn band klonk nog altijd even indrukkwekkend als dik vijftien jaar geleden. Toen we echter hoorden dat nu ook nog een nieuwe plaat aankwam, waren we een beetje huiverachtig. Een gevoel dat niet verdween nadat we Do To The Beast beluisterden. Dit lijkt eerder op een halfslachtige poging om de zogenaamde reunie van The Afghan Whigs nog iets te verlengen, want veel schiet er niet over van de bezetting van zestien jaar geleden. De muziek dan maar. Opener Parked Outside is iets te classicAfghan Whigs. Strakke gitaren, Dulli haalt zijn bekende stem boven en de drums rollen door het nummer. It Kills opent als een Twilight Singers-achtige pianoballade om langzaam haar schoonheid prijs te geven. In het eerder geloste Algiers en vooral Can Rova probeert de band nieuwe kleuren aan haar pallet toe te voegen. In het eerste geval door te spelen met de clichés van een broeierige Morriconesoundtrack. Voor Can Rova wordt dan weer een blik elektronica opengetrokken. Tussendoor worden we nog één keer plat geslagen door het intense Lost In The Woods. Strompelend halen ze echter de eindmeet met het te lang opgerekte These Sticks. Halfslachtig dus.