De analoge modulaire Serge-synthesizer was al een aantal jaren het belangrijkste instrument van Thomas Ankersmit, toen hij eind 2011 werd uitgenodigd door CalArts in het Californische Valencia (Los Angeles). In die studio voor elektronische muziek is in de vroege jaren 1970 de Serge ontwikkeld en nu had men er de Black Serge gerestaureerd en aangepast. De uitnodiging om met het gerestaureerde systeem te werken heeft Ankersmits eerste studio-album opgeleverd: Figueroa Terrace. De cd bevat een lang stuk van 37 minuten, waarvoor Ankersmit de analoge synthesizertechnieken heeft aangevuld met onder andere een oscillator voor frequenties aan de onder-en bovengrens van het hoorbare, zelfontwikkelde software en een contactmicrofoon. De basis is echter door de Black Serge geleverd. In de kleine veertig minuten reken aan het eind nog een paar minuten erbij om in stilte de compositie te laten bezinken bouwt Ankersmit een enkel en abstract geluidslandschap met een enorme variatie en rijkdom. Figueroa Terrace opent met een voortdurend, trillend, rinkelend geluid. Daar doorheen en overheen brommen, razen, kraken en ruisen tal van andere klanken tot een grote dichtheid. Na een aantal minuten maakt de drukte plaats voor rust van enkele, soms hoge tonen. In die tweede, kalme passage ligt de spanning in de introductie van telkens andere klanken: het ene moment een bijna terughoudend gekraak, geritsel als een veld met krekels en subtiele andere micro-klanken, en op een ander moment vibrerende tonen van wisselende frequenties. In een laatste fase zwellen verschillende puls- en bromtonen aan tot een dichte noise. De rauwheid en intensiteit werkt, in het contrast met alle beheersing in het voorafgaande, als een loutering. Figueroa Terrace is een knappe en meeslepende compositie, die wel eens tot mijn favoriete uitgaven van 2014 kan gaan behoren.