Eerder dit jaar verschenen op Umor Rex al pareltjes zoals Safiyya’s Shareek Hayaat en Good Willsmiths The Honeymoon Workbook en ook de laatste worp op het Mexicaanse labelis full ace want Driftmachine trakteert op de straffe ambient dubplaat Nocturnes. Hoewel dit de eersteling is van dit Berlijnse duo zijn zowel Andreas Gerth en Florian Zimmer niet aan hun proefstuk toe. Gerth morrelde immers al aan allerlei knopjes bij het dub-jazzcollectief Tied & Tickled Trio en maakte onder alias Loopspool samen met Blurts saxofonist Ted Milton de abstracte elektronicaplaat Sublime’. Zimmer maakte deel uit van de postrockband Saroos en ten tijde van Scary World Theory’ en Tridecoder’ beroerde hij bij Lali Puna een batterij keyboards en samplers. De muziek van de hierboven genoemde bands schemert door op Nocturnes want ook deze zeven soundscapes zijn een mengeling van vroege krautrock, experimentele dub, minimal techno en filmmuziek. Dat donker en gelaagd klanktapijt dient zich aan als een soundtrack bij een neo-noir thriller als Christopher Nolans Following. Met zijn hypnotiserende, dubby baslijn en Cluster-esque synths jakkert Drift de luisteraar richting beklemming en paranoia. Het hakkelende ritme, de door een tremolo-effect gejaste synths en techno-achtige bleeps van To Nowhere Pt.2 lokken Dieter Moebius en Hans- Joachim Roedelius naar een dansvloer waar zij met veel goesting een danse macabre aanvangen. Met aan Krzysztof Komeda refererende piano-aanslagen leidt het sterke staaltje illbient genaamd Reveil Des Oiseaux de zonsopgang in. Morgen weer een nieuwe dag, is dan misschien wel een geruststellende gedachte, bij elke beluistering van Nocturnes valt weer de nacht. Naast albums van Saroos en Console brachten de broers Markus en Michael Acher op hun label Alien Transistor werk van The Notwist uit. Ook nu weer vindt Michael Achers eigen muziek via deze platenmaatschappij de weg naar de luisteraar.
De bassist verzamelde immers een aantal bevriende muzikanten om zich heen om samen een hedendaagse variant van een New Orleans brass band op te richten. Op het debuur van Alien Ensemble graait het combo gretig in het verleden van dixieland jazz want de liefde voor deze muziekstijl heeft Michael Acher van geen vreemden. Met zijn vader Julius en broer Markus speelt hij sinds de beginjaren van The Notwist ook in The New Orleans Dixie Stompers waarmee hij tuin- en trouwfeesten afschuimt en zo het genre onder de knie kreeg.
Met deze bagage onder de arm probeert hij op een eigenzinnige interpretatie aan deze muziekstijl te geven. Door traditionele jazz met dosissen krautrock, minimal music, easy listening en exotica te injecteren hoedt Acher zich immers voor purisme en tracht hij een eigen muzikale taal te vinden. Die queeste is echter geen onverdeeld succes want bij het beluisteren van nummers als The Alien Circle, 1 en Modest Farewell is het klaar als pompwater dat Acher de mosterd ook bij Goran Kajfes Subtropic Arkestra, Tomasz Stańko en Weather Report haalde. Alien Ensemble heeft een charmant en degelijk debuut afgeleverd dat echter niet meer is dan een verdienstelijke vingeroefening in een genre dat anderen veel beter beheersen.