De heer Baker is vooral gekend van zijn tijd bij de Britse rock band Cream, gevolgd door Blind Faith, Gary Moore, Hawkwind, Masters of Reality en Public Image Ltd. Zijn talloze eigen formaties niet te vergeten trouwens, waarvan Ginger Baker’s Air Force de meeste bekende was. Daarna hield hij zich met andere zaken bezig, zoals door Afrika reizen, het bouwen van een opnamestudio in Lagos, Nigeria, spelen met Fela Kuti voordat alles naar de verdoemenis ging en het uitbaten van een paarden poloclub. Maar zoals het vurige temperament van meneer Baker een zeer kort lontje heeft, eindigde vrijwel alles bij hem in ruzie en een vlucht, al woont hij momenteel relatief rustig op een ranch in Zuid-Afrika. Kijk er de documentaire ‘Beware Of Mr Baker’ maar op na en je weet niet wat je ziet. Ooit werd hij gezien als dé muzikant die de jaren 1970 zeker niet zou overleven. Dat de man er nog is, kan een wonder genoemd worden of gewoon harde overlevingsdrang met het nodige geluk. Op dit album is niks te horen dat refereert naar die vervlogen wilde jaren. Het markeert een terugkeer naar zijn allervroegste roots; de jazz. Zijn rosse ‘ginger’ kop haar is allang verdwenen, maar de beste kerel speelt in zijn nadagen nog altijd een behoorlijk straffe pot drums. Hij was altijd al een magnifieke improvisator en wordt hier bijgestaan door de voortreffelijke saxofonist Pee Wee Ellis, bassist Alee Dankworth en Abass Dodoo op handpercussie. De composities ‘Ginger Spice’, ‘Footprints’, ‘Ain Temouchant’ en het afrobeatesque ‘Aiko Biaye’ springen er bovenuit, met ‘Why’ als laatste klap op de vuurpijl waar een Afro-Amerikaanse spiritual wordt uitgevoerd in Afrikaanse jazz sferen. Knappe comeback plaat van mahoniehout kwaliteit. En nu hopen dat Baker niet weer zijn bruggen zal verbranden…