Hasselt is de voedingsbodem voor het jonge geweld dat zich El Yunque noemt. Al kennen de drie zeker hun geschiedenisles. Toch die les die gaat over noiserockbands. Wat snel opvalt, is de adoratie voor Swans. En dan hebben we het niet over een bepaalde periode van de band rond Michael Gira. Glenn Branca en Rhys Chatham, van invloed op Swans, leggen geregeld ook, zeker in hun begindagen, een mooi gelaagd gitaartapijt, en dat proberen deze drie jonkies eveneens. Ook de zang ligt in de lijn van Michael Gira, van mediterend en repetitief tot angstaanjagend en de waanzin benaderend. Het korte ‘Reine’ opent als Unsane op speed, waarna ‘Dor’ meteen de verwantschap met Gira bevestigd. De zang vertoont heel wat gelijkenissen, de gitaar eveneens, de extra metalige geluiden net zo goed. Alles eigenlijk, zonder als een kopie te klinken. Daarvoor zijn de drie van El Yunque te eigengereid, en net zo eigenwijs als de meester zelf. ‘Kabeldraad’ is elf minuten hemels lawaai, iets te tegendraads voor Gira maar hoe stekelig en kronkelend ze ook musiceren, ons brein lust er veel pap van. Halfweg kiest het trio voor een Swans-mantra, herhaling op herhaling die maximaal effect ressorteert. ‘Toten Wald’ is iets rustiger, een beetje als een Gira die in relatieve rust toch weet te bezweren. Afsluiter ‘Achtste Dag’ is een heftige brok geventileerde frustratie die dit naar onze goesting veel te korte debuut afsluit. In de gaten houden!