De Denen van Reverend Shine Snake Oil Co. pakken het na debuut ‘The new gospel of the wayward’ (zie GC#119) net even iets anders aan dan de meeste bands. In plaats van breed uit te pakken met een overvolle plaat, kiest het kwartet ervoor om de boel in twee op te splitsen. Het tweede deel verschijnt namelijk pas dit najaar. De vijf nummers op dit deel doen in elk geval reikhalzend uitzien naar het vervolg. Opener ‘Candidate’ klinkt als een ruige en bezopen versie van Tom Waits. ‘The Truth’ verlaat deze paden en klinkt eerder als een drinklied die er niet echt eentje is. Toch zitten er voldoende elementen in om alle aanwezigen tot zuipen aan te zetten: dronken klinkende melodieën, een beetje een zeurderige, herhalende stem en knotsgekke deuntjes. De Denen, al zijn het er geen echte want de heren verkasten van de Verenigde Staten naar Denemarken in 2007, kiezen ook voor de drie volgende nummers telkens een andere invalshoek. Het is rhythm & blues die er geen is. Er zit wel wat blues in, en wat rock, en wat gospel zelfs. ‘Hey Now’ klinkt zowaar als een meezinger, als de glazen bijna leeg zijn en er moet worden bijgetankt, met luide zang en smekend om meer geestrijk vocht. Wat de band, bestaande uit Claudius Pratt, The Sandman, Silk City Kid en Colonel Taz, echter vooral typeert is hun recalcitrante eigenzinnigheid. Elk nummer klinkt net weer even anders dan we zouden verwachten. Dat komt voor een deel ook door de omgeving waarin deze plaat, volledig live, werd opgenomen. De heren kozen voor de al jaren verlaten Härlanda- gevangenis in Göteborg, Zweden waar ze een etmaal verbleven om geïsoleerd van alles en iedereen hun dwarse ding te doen. Dat het niet steeds aangenaam was, tonen ze aan met het triestige ‘Home’ waarmee deze sessie wordt afgesloten. Een tearjerker dit, een mooie.