Drie Griekse bands op een even Grieks label die allen een nieuwe plaat uit hebben. A Victim Of Society uit Athene bijt de spits af en verrast ons gelijk. Acht nummers vol fuzz en wahwah-gitaren, die gretig een divers psychedelisch tapijt leggen waarop het meestal heerlijk wegdromen is. ‘Once Again’ is daarbij lekker fel, terwijl ‘Jane’s Insane’ de meer dromerige, zweverige kant van het duo laat horen. Vagelis Makris (zang, gitaar) en Fotis Ntouskas (bas, zang) nemen het leeuwendeel van de muziek voor hun rekening. De drums worden aan niemand toegeschreven, al zijn die er wel. De liedjes grijpen vooral terug naar de jaren 1960, maar doen dat op een manier zoals landgenoten Acid Baby Jesus of het iets bekendere, uit Austin, Texas afkomstige Black Angels het doen. De rockkant primeert en de zang zit meermaals een beetje verscholen achter de snarentapijten. Het pakt echter goed uit, want het is vooral de muziek zelf die deze band interessant maakt. Met afsluiter ‘Choices’ wordt het geluid verder verbreed door het een uitdrukkelijke dubby toets mee te geven. Baby Guru (Athene) is net zo goed een psychedelische band, die echter een ander pad verkiest. Het pad van de zeemzoete liedjes, waarin afwisselend een vrouwenstem en een herenstem elkaar afwisselen. De dromerige psychpop op hun derde plaat zit diep geworteld in de jaren 1960, met een toets romantiek en doorsneepop toegevoegd. Lieflijk en dromerig, mooi glad geschaafd zodat de elf liedjes uiterst toegankelijk zijn geworden. De paar weerhaakjes die nog op voorganger ‘Pieces’ waren te horen, zijn verdwenen ten faveure van brave deuntjes waarin weinig hoogte- of dieptepunten zijn te bekennen. Plastic Flowers komen niet uit de Griekse hoofdstad, maar opereren vanuit het net zo toeristische Thessaloniki. De stad blijkt de ideale voedingsbodem voor subtiel in elkaar gezette droompop. Het duo Giorgos Samaras en Aggelos Pashalidis heeft al enige ep’s uit en debuteert met een album dat met analoge cassetterecorders werd opgenomen. Het is een bewuste keuze van het duo om met goedkoop materiaal (analoge synthesizers, verouderde drumcomputers en goedkope gitaarversterkers) toch te streven naar het quasi perfecte dromerige liedje. Elf stuks staan er op, en elke keer is het een bewuste evenwichtsoefening tussen pop en shoegaze. Ze donderen geen enkele keer van de balk, al springt er geen enkel nummer echt uit. Het is gewoon een aangename plaat om naar te luisteren.