Een pikzwart hoesje met in sierlijke letters het woord ‘Never’ en de sobere vermelding van de bandnaam. Vrolijk zullen we van deze plaat allicht niet worden. Het is slechts de promohoes, al is de finale lay-out net zo donker en bevreemdend. Tanya Leontiou zet haar keelgat open, a cappela, van zodra opener ‘Mouth’ inzet. En dan mag de rest, bassist Nick, drummer Manos en gitarist Manos hun logge riffs inzetten. Loodzware atmosferische doom is wat het uit Athene afkomstige Universe 217 ons voor de kiezen gooit. Tanja’s stem zou perfect hebben gepast bij de hardrockers van de jaren 1970. Ze kan goed schreeuwen, krachtdadig zingen, boordevol emotie die haar innerlijke pijn, frustraties en weerzin perfect weet te vatten. Soms klinkt ze als een vrouwelijke versie van Robert Plant in zijn meest bezielde momenten. En dit is in het geval van deze Grieken een compliment. De doom die de bandleden neerzetten is meer dan degelijk, al is die niet zo vernieuwend dat we er steil van achterover vallen. Wat wel verrast en ons voor deze band inneemt, is hoe Tanya met haar stem het laken helemaal naar zich toetrekt en daardoor de muziek net wel de kans geeft zich te onderscheiden van het bataljon doombands. Ze zorgt voor een absolute meerwaarde, een zuigkracht die de luisteraar helemaal opslorpt. Het net geen elf minuten durende ‘She’ is episch in zijn eenvoud. Niets van langdradigheid hier. Alleen de pure essentie, meeslepend en een beetje als Mothers Finest zonder de funk, maar net zo’n stem als Joyce Kennedy. ‘Electrified’ en het titelnummer sluiten de plaat traag en trefzeker vast. Nooit gedacht dat één van de betere doomplaten van de laatste maanden uit Griekenland zou komen.